حلما

​هنوز نمیدانم به کجا میروم. نه که نمیدانم باورم نمیشود. شب و بیداری و جاده... نگرانی چشم هایی که دوخته شده به جاده... جاده ای که قرار است برساند دلداری را به دلبری!!! و یاری که دلش راضی نشد و با وجود سختی ها خانومش را همراه کرده.. و اذانی! و در هیاهوی تنها اتاقک نماز خانه ی پمپ بنزین نمازی... طلوعی... همچون طلوع خسته ای بعد از بین الطلوعین انتظار های خاموش... و حالا... راهی،جاده ای،مسیری... در کنارِ آقایی،با وفایی،باخدایی... به سمت  کاظمینی،نجفی،سامرایی... و اما... کربلایی! ✍?..حِلما..