حلما

انگار گاهی همه چیز دست به دست هم میدهند تا باهم حسرتی را رقم بزنند در آینده. روشن بگویم؛ اتفاقاتی ناب و تکرار نشدنی. در میان آن بلاتکلیفی رفتن و نرفتن... رضایت شیرین و مشتاقانه ی همسری که تا به حال هزاران دلیل منطقی برای مخالفت داشته. یک بانی هزینه ی سفرت را بپردازد و چقدر دقیق و به اندازه. و تو در رویاهای شیرینت دریابی که هدیه ای از طرف امام رضایت بوده؛ همان عیدی ای که سال نو قولش را گرفته بودی. اتفاقات عجیبی که تو را به یقین برساند رقیه ی سه ساله صدایت را شنیده و جوابت را داده. و این اتفاقات آنقدر ادامه دار شود که تو یقین پیدا کنی نه تنها اجازه پیدا کرده ای و نه تنها دعوت شده ای بلکه مهمان افتخاری این کاروانی. و راهی دیار عشق بشوی با سر پر شور و لذت ببری از تاول هایی که ماهها به آنها دست نزدی تا خوب نشوند. همین حسرت کافیست تا همه ی گذشته را بشکافی و زمین بریزی و دنبال دلیلی بگردی برای این بی توفیقی. به کوله پشتی ات سر بزنی و عقب گرد کنی. لباس هایت را تا کنی و دوباره در کشو بگذاری. و به خودت بپیچی و به زمین و زمان التماس کنی تا دیر نشده کاری کنند. و در عین اینکه به معجزه ی حسین ایمان داری هیچ امیدی به رسیدن به قافله اش نداشته باشی. و این درد است. مثل بیمار تشنه ای که آب برایش سم است. او میداند مادرش خیلی مهربان است اما برای سلامتی اش هرگز اجازه آب خوردن به او نخواهد داد. و این درد است. #با_پای_دل #به_قلم_خودم