حلما

​چیزی نمانده... فقط چند روز فاصله باقیست تا رسیدن به لحظه ای که تکرارش برایم زیبا ترین تکرار دوجهان است تا جان در بدن دارم. لحظه ای که تو را میبینم از انتهای خیابان. به سویت روانه میشوم با اشک و از همان دور سر درد و دلم باز میشود. ارباب نمیگویی این دل میمیرد بدون حرمت؟ پس چرا اینقدر دیر؟ آخر با مرام جانم به لب آمد تا این اربعین برسد. بفرمایید این هم از نذر سه ساله تان. دختر نوپایم را آوردم آورده ام تا بداند فقط و فقط این راه رفتن دارد. من می آیم اما خیابان انگار تمامی ندارد.  و اشک است که روانه می شود و دل است که پر میکشد تا طلایی گنبدت. آقا راستش را بخواهی این دوسال دوری از حریمت را مردگی کردم.   می آیم تا احیا کنی قلبم را. السلام علیک یا اباعبدالله الحسین

دلخوری ام از آدم ها را پس میزنم. من در حد قضاوت کردن و تعیین جایگاه انسانها حتی در زندگی خودم نیستم. اما جایگاه خودم را مشخص میکنم. من منم...نه اینکه بخواهم منم منم کنم...میخواهم بگویم من انسانی هستم با ویژگی های خاص خودم. البته سعی میکنم هر روز بهتر بشوم به یاری خدا. اما نمیتوانم دو رو باشم. بزرگترین لطف من به اطرافیانم این است؛ همه ی آنها احساس واقعی من نسبت به خودشان را میبینند و درک میکنند. من تصمیم میگیرم که دیگر رفتارم را توضیح ندهم. توضیح واضحات مخاطب را پرتوقع میکند. من به کسی حس خوبم را بدهکار نیستم. من دوست دارم واقعی باشم. من به همه احترام میگذارم و برای هر تیپ شخصیتی ارزش قائلم. اما نه میخواهم و نه میتوانم همه را دوست بدارم. و البته نمیخواهم که همه دوستم بدارند. اما لطفا به من و صداقتم احترام بگذارید

​استاد کلمات لذیذی در مقابلم میگذارد و میگوید بنویس. من اما... با خواندن هر کلمه سرشار از شور میشوم. سِیر میکنم. مثل جادوست... مرحله به مرحله از بلور زمان گذر میکنم. بازمیگردم به نوجوانی اینبار میخواهم از خانه مادر بزرگم تنهایی به باغ بروم. میدوم و خنده کنان از میان باغ ها عبور میکنم. تمشک میخورم و ادامه میدهم. میروم تا به شط زیبا میرسم کمی آن طرف تر از باغ پدر بزرگ. روی سنگ بزرگی وسط آب می ایستم تا موجی که به سنگ برخورد میکند پاهایم را خیس کند. روی سنگ دیگر میپرم و حالا دیگری و دیگری... به آن طرف شط میرسم آنجا چند چشمه است. این بار نه با معصومه که خودم تنهایی اطراف چشمه ی کوچکی را میکَنم تا آب بیشتری در آن جاری شود و سنگ های زیبا را داخل آن میگذارم. قصری آبی برای ماهی های نقره ای بازیگوش ساخته میشود. با لذت اثر هنری ام را تماشا کرده آب خنک مینوشم برمیگردم. زیر درخت توت دراز میکشم و کوه ها را تماشا میکنم نسیم نوازشگرم میشود. خیالم میرود سمت کتاب دالان بهشت. رمانی که به تازگی خواندم. اندوه وجودم را میگیرد. بغض مانند گلوله ی سرب بر گلویم جا خوش میکند و قلبم از عشق شعله میکشد. تنهایی زیبا نیست. من اگر مهناز شوم عاشق تر میمانم.

دوستی میگفت میخواهم چادر بپوشم اما میترسم که نتوانم حقش را ادا کنم و خیلی زود خسته شوم. گفت از چادر برایم بگویید هر چه فکر کردم چیزی نتوانستم بگویم. چیزی که تازه باشد و به دل بنشیند. فقط دلم برای چادرم تنگ شد. آنقدر تنگ که دوست داشتم در آغوشش بگیرم و ببویمش. به او بگویم چقدر دوستش دارم دلم میخواست از او معذرت خواهی کنم. از اینکه چند وقتی است از سر عادت میپوشمش. از اینکه گاهی روسری های رنگی زیرش را نپوشاندم. از اینکه مدتی است اتو نشده است. از اینکه چند وقتی است از سر عجله روی سرم انداختمش و فراموش کردم که قبل ها هر بار تمیز ترینش را انتخاب میکردم و اتو کرده و سر میکردم. لحظاتی جلوی آینه ایستاده و به خودم احترام میگذاشتم. به مادرم زهرا سلام میدادم و لبخند آقایم را میدیدم. و باز هم چادرم را جلوتر میکشیدم. آنقدر غرق لذت میشدم که دلم میخواست خودم را بغل کنم. شکر خدا که خواسته ی این دوست تلنگری شد تا به خودم بیایم. و یادم بیاید روزی سر این چادر عهدها بستم و معامله ها کردم. حالا محکم ترین جواب من این است چادر عشق است باید عاشق شوی و عاشق کنی و عشق بدهی و عشق بگیری تا پای بند این یک قواره ی مشکی شوی. چادری شدن دل میخواهد و لاغیر!